Belichting

Belichting is een term uit de fotografie en film die verwijst naar de hoeveelheid licht die op de beeldsensor of film valt tijdens een opname. De belichting bepaalt in belangrijke mate de helderheid, het contrast en de kleurweergave van het beeld. Belichting wordt beïnvloed door de aanwezige verlichting ter plaatse, de instellingen van de camera of het cameraholistische systeem, en eventueel gebruik van hulpmiddelen zoals reflectoren, diffusers of kunstlicht.

Een kernprincipe in de fotografie is de belichtingsdriehoek: diafragma (f-waarde), sluitertijd en ISO. Een groter diafragma (kleiner f-nummer) laat meer licht toe en verlaagt de scherptediepte; een langzamere sluitertijd laat meer licht binnen maar kan bewegingsonscherpte veroorzaken; een hogere ISO maakt de sensor gevoeliger maar vergroot ruis. De combinatie van deze drie factoren bepaalt de belichting en het karakter van de afbeelding. Moderne camera’s meten automatisch en kunnen belichting corrigeren via belichtingsmeting en belichtingscompensatie.

Belichtingsmeting kent verschillende modi: matrix- of evaluatieve meting, centrum-gewogen en spotmeting. Uitgangspunt is een gewenste belichting ten opzichte van de scène; soms wordt belichtingscompensatie toegepast om een lichter of donkerder resultaat te verkrijgen dan de automatische instelling voorschrijft.

Kwaliteit van belichting wordt bepaald door lichtbron en -omstandigheden: hard licht levert duidelijke schaduwen, zacht licht ontstaat bij diffuus of groter licht en geeft minder contrast. De richting van het licht (voor, opzij, achter) beïnvloedt ruimtelijkheid en sfeer. De kleurtemperatuur (uitgedrukt in Kelvin) varieert van warm (rond 2700–3200 K) tot koel (rond 5000–6500 K), met kleurweergave-indicatoren zoals CRI als indicatie voor nauwkeurige kleuren.