auxineconcentraties

Auxineconcentraties verwijzen naar de hoeveelheid auxine die in een plantenweefsel aanwezig is. Auxinen vormen een groep hormonen, waarbij indool-3-acetzuur (IAA) de belangrijkste natuurlijke vertegenwoordiger is. Daarnaast bestaan synthetische auxinen, zoals 2,4-D, die op soortgelijke manieren inwerken. In planten variëren de vrije, actieve auxineconcentraties sterk tussen weefsels en in de tijd, en worden ze beïnvloed door factoren als licht, gravitatie en wonden.

Een kernkenmerk van auxine is het gerichte transport waarmee concentratiegradiënten ontstaan. Deze gradiënten sturen tropismen (zoals fototropisme en gravitropisme), celgroei en weefselpatronering. Het apicale groeipunt produceert auxine die via polaire transporten basipetaal naar wortels wordt getransporteerd. Daar ontstaan maxima en patronen die wortelvorming, laterale groei en differentiatie van weefsels reguleren. Het niveau en de locatie van auxineconcentraties worden voortdurend aangepast door biosynthese, conjugatie aan suikers of aminozuren, afbraak en verwijdering uit het weefsel.

Regulatie vindt plaats door biosynthese op aangewezen plaatsen, transportnetwerken met sip- en influxpompen (zoals PIN- en AUX/LAX-eiwitten), en door metabolische omzettingen die auxine inactief maken. Ook interactie met andere hormonen zoals cytokininen, ethyleen en gibberellinen speelt een rol bij het bepalen van responsen.

Metingen van auxineconcentraties gebeuren via chemische analysemethoden zoals HPLC en LC-MS/MS, of via bioassays en rapporterplanten (bijv. DR5). De concepten van lokale maxima en gradiënten blijven centraal bij het begrijpen van de rol van auxine in plantontwikkeling en adaptieve antwoorden.