antistofmetingen

Antistofmetingen zijn metingen van de aanwezigheid en/ of hoeveelheid antistoffen (antilichamen) in biologisch materiaal, meestal bloed. Ze worden gebruikt om blootstelling aan een ziekte, de immuunstatus na een vaccin of de weerstand tegen een infectie vast te stellen. Doelgroep omvat klinische diagnostiek, evaluatie van vaccinrespons, epidemiologisch onderzoek en wetenschappelijk onderzoek.

Bij antistofmetingen gaat het om het meten van specifieke antistoffen gericht tegen een bepaald antigeen, zoals een virus of bacterie. De uitkomsten kunnen kwalitatief zijn (positief/negatief), semikwantitatief of quantitief (titer of concentratie). Vaak wordt onderscheid gemaakt tussen verschillende typen antistoffen, zoals IgM en IgG, waarin IgM vaak duidt op een recent of actief infectie- usually tijdelijk, en IgG op langere termijn immuniteit. Ook kan een meting van totaal antistoffen worden uitgevoerd, en soms van neutraliserende antistoffen die functioneel virale infectie kunnen remmen.

Veelgebruikte meetmethoden zijn immunoassays, waaronder ELISA (enzyme-linked immunosorbent assay), chemiluminescentie-immunoassays en lateral flow-immunoassays (snelle tests). Neutralisatie-assays worden soms toegepast om de beschermende werking van antistoffen te beoordelen. Monstername vindt meestal plaats uit serum of plasma, maar ook uit vingerprikbloed of droog bloedspoor kan gebruikt worden.

Interpretatie van resultaten hangt af van de antistofklasse, de aangetaste ziekte en de test: IgM wijst op recente blootstelling, IgG op eerdere blootstelling of immuniteit; neutraliserende antistoffen kunnen bescherming suggereren, maar de exacte betekenis varieert per assay. Antistofmetingen moeten altijd in context van klinische bevindingen en populatiegegevens worden geïnterpreteerd en erkende grenswaarden en standaardisatie volgen.