antiscaledraagvermogen

Antiscaledraagvermogen is een concept uit waterbehandeling en procesengineering dat de capaciteit beschrijft van een oppervlak, onderdeel of systeem om de vorming en hechting van schaal te weerstaan onder operationele omstandigheden. Schaal ontstaat wanneer water verzadigd raakt met mineralen zoals calciumcarbonaat en calciumzouten, wat deposits kan vormen op boilers, warmtewisselaars, membranen en leidingen.

Antiscaledraagvermogen verwijst naar de weerstand tegen zulke depositie, of het vermogen om die depositie te beperken. Belangrijke factoren zijn de verzadiging van het water (gemeten met indices zoals de Langelier Saturation Index, Ryznar en Puckorius), de pH- en temperatuur, hardheid en de aanwezigheid van betrokken ionen. Operationele factoren zoals stromingssnelheid dragen bij aan het voorkomen van depositie.

Beïnvloeding gebeurt via antiscalants, ontharding, filtratie of omgekeerde osmose, en oppervlaktetechnieken zoals coatings die hechting verminderen. Metingen omvatten tijd tot eerste depositie, depositiedikte en afname van flux bij membranen; daarnaast worden vaak SI-gerelateerde indices gecontroleerd.

Toepassingen zijn onder meer de procesindustrie, elektriciteitsopwekking, desalinering en systemen met boilers en warmtewisselaars. Hoewel de term in sommige sectoren zelden expliciet gebruikt wordt, vormt antiscaledraagvermogen een praktische maatstaf voor efficiëntie en onderhoud.