oppervlaktetechnieken

Oppervlaktetechnieken zijn processen die op het oppervlak van een materiaal worden toegepast om eigenschappen te verbeteren zonder de bulk te veranderen. Het doel is vaak de slijtvastheid, corrosiebestendigheid, wrijving, uiterlijk of biocompatibiliteit te verhogen en de hechting van coatings te verbeteren.

Deze technieken kunnen worden onderverdeeld in mechanische, chemische/elektrochemische en fysische methoden.

Mechanische oppervlaktebehandeling omvat polijsten, slijpen, borstelen, zandstralen en peening (zoals shot peening). Deze processen wijzigen de oppervlakteruimte en residuele spanning, met effecten op slijtage en mechanische prestaties.

Chemische en elektrochemische behandelingen omvatten anodiseren (veel toegepast op aluminium), passiveren van roestvrij staal en elektrolytische depositie zoals elektroplating. Chemische dampdepositie (CVD) wordt toegepast voor dunne coatinglagen die specifieke eigenschappen toevoegen. Elektroplating levert decoratieve of beschermende lagen; anodisatie verhoogt hardheid en corrosiebestendigheid.

Fysische depositie- en textureringstechnieken omvatten PVD (Physical Vapor Deposition), sputtering en CVD voor dunne coatings; ook coatingstechnieken zoals laser texturing, laser hardening en plasma spraying. Deze methoden kunnen coatings met hoge hardheid, lage wrijving of biocompatibiliteit creëren.

Toepassingen en doelen variëren van auto- en luchtvaartindustrie tot medische implantaten en elektronica. Veel gebruikte doelstellingen zijn het verbeteren van duurzaamheid, het reduceren van wrijving, het voorkomen van corrosie, of het bewerken van optische of biomedische eigenschappen.

Kwaliteitscontrole omvat voorbehandeling, metingen van ruwe oppervlakte (Ra), coatingdikte en hechting (bijvoorbeeld pull-off-test), en corrosie- of slijtagetesten om te bevestigen dat de gewenste eigenschappen zijn bereikt.