absorptiecapaciteit

Absorptiecapaciteit is het vermogen van een systeem of materiaal om een stof, energie of straling op te nemen en vast te houden. De term wordt gebruikt in verschillende vakgebieden, zoals akoestiek, bouwkunde, thermische en vochtige systemen, en chemische processen. De exacte betekenis hangt af van wat wordt opgenomen en hoe het wordt gemeten, maar het kernprincipe is opname in plaats van onmiddellijke terugkeer naar de omgeving.

In akoestiek wordt absorptiecapaciteit uitgedrukt als een absorptiecoëfficiënt of als de benodigde oppervlakte (sabins) om geluid te dempen. Een hoger absorptieniveau leidt doorgaans tot lagere nagalmtijden en betere geluidskwaliteit.

Bij bouwmaterialen en vloeistoffen gaat het om vocht- of warmteabsorptie. Vochtabsorptie verwijst naar opname van waterdamp of vocht in poriën of vezels, terwijl warmteabsorptie betrekking heeft op het tijdelijk opslaan van thermische energie bij temperatuursveranderingen.

In chemie en milieuwetenschappen onderscheidt men soms absorptie van adsorptie: absorptie is opname in het bulkmedium, terwijl adsorptie plaatsvindt aan het oppervlak. Om de relatie tussen hoeveelheid opgenomen stof en omgevingconcentratie te beschrijven, worden isothermen zoals Langmuir en Freundlich gebruikt.

Factoren die de absorptiecapaciteit bepalen zijn onder meer materiaaleigenschappen zoals porositeit en dikte, temperatuur, vochtigheid en de aanwezigheid van andere stoffen. Toepassingen omvatten geluidsisolatie en akoestisch ontwerp, filtratie en lucht- of waterzuivering, bouw- en klimaatsystemen, en milieubeheer.

Zie ook: adsorptie, permeabiliteit en warmte- of vochtbalans.