geluidskwaliteit

Geluidskwaliteit is een term die de algehele perceptie van de kwaliteit van geluid beschrijft, meestal toegepast op muziek, spraak en geluidssignalen die via een apparaat of in een ruimte wordt waargenomen. Het omvat zowel feitelijke technische prestaties als subjectieve waarneming. Belangrijke aspecten zijn toonbalans (evenwicht tussen lage, midden- en hoogtonen), helderheid en articulatie, dynamiek en tempo, ruis en vervorming, en de ruimtelijke indruk, zoals imaging en plaatsing van bronnen. Ook transient response en naturaliteit spelen een rol.

Factoren die de geluidskwaliteit bepalen, zijn onder meer de eigenschappen van het signaalpad (bron, omzetting, versterking), de frequentierespons van luidsprekers of koptelefoon, vervorming (THD), signaal-ruisverhouding, en cross-talk bij systemen met meerdere kanalen, evenals de akoestiek van de luisterruimte. De perceptie is afhankelijk van de luisteromgeving, luisterafstand, luisterervaring en de gehoorcapaciteit van de ontvanger.

Metingen en evaluatie gebeuren via objectieve en subjectieve methoden. Objectieve metingen omvatten frequentierespons, THD, SNR, dynamisch bereik en ruisniveaus; subjectieve luistertesten helpen de beleving van de geluidskwaliteit te beoordelen. In opname en productie spelen mastering en verwerkte signaalprocessen een belangrijke rol. Ruimtemaatregelen zoals nagalmtijd en reflecties beïnvloeden de geluidskwaliteit in ruimten.

Toepassingscontexten omvatten consumentenelektronica, hi-fi systemen, studio- en filmgeluid, en openbare installaties. Er bestaan normen en richtlijnen van organisaties zoals IEC, ISO en AES die testmethoden en specificaties beschrijven. Geluidskwaliteit is contextafhankelijk en streeft naar een balans tussen nauwkeurige weergave en luistercomfort.