Warmteopbouw

Warmteopbouw verwijst naar de toename van de temperatuur van een voorwerp of ruimte door de opeenhoping van warmte-energie. Dit kan ontstaan doordat warmte wordt toegevoerd (bijvoorbeeld via verwarming of zonlicht) en/of doordat er warmte wordt geproduceerd, terwijl de afvoer of opslag ervan onvoldoende is. Het begrip is van belang in bouwkunde, elektronica en procesapparatuur.

De oorzaken van warmteopbouw zijn gevarieerd. Voorbeelden zijn blijvende warmteproductie door mensen en apparaten, inkomende zonnewarmte via raamlijnen en gevels, en een beperkte warmteafvoer door isolatie, ventilatie of koelmechanismen. De mate van opbouw hangt af van thermische eigenschappen zoals warmtecapaciteit (hoeveel energie nodig is om de temperatuur te veranderen), warmtegeleiding en warmteverlies naar buiten.

Gevolgen van warmteopbouw kunnen variëren per toepassing. In gebouwen kan langdurige warmteopbouw leiden tot comfortklachten, hogere energiekosten en mogelijk schimmelvorming of schade aan materialen. In elektronische en industriële systemen kan overmatige opbouw leiden tot oververhitting, wat prestaties kan beperken en componenten kan verslijten of beschadigen.

Toepassingen en maatregelen richten zich op het beheersen van warmteopbouw. In gebouwen kan thermische massa, zonwering en ventilatie bijdragen aan een stabieler binnenklimaat. Voor apparaten geldt het ontwerp van voldoende warmteafvoer, zoals koellichamen, ventilatoren en vloeistofkoeling. Metingen (temperatuur, warmteflux) en modellen (warmtebalans, simulaties) ondersteunen het voorspellen en voorkomen van ongewenste opbouw.

Zie ook: thermische massa, passiefhuis, warmteafvoer.