passiefhuis

Een passiefhuis is een gebouwontwerp- en bouwnorm gericht op extreem energiezuinig wonen en werken. Het doel is om de behoefte aan verwarming en koeling aanzienlijk te verlagen door een zeer goed geïsoleerde en luchtdichte gebouwschil, in combinatie met een mechanisch ventilatiesysteem met warmte-terugwinning. Daardoor blijft het binnenklimaat comfortabel bij minimale actieve verwarming.

De term ontstond in de Duitse Passivhaus-beweging in de jaren negentig. Het Passive House Institute (PHI) in Darmstadt stelde daar strenge criteria vast. Internationale toepassing gebeurt doorgaans met de Passive House Planning Package (PHPP) om ontwerpen en berekeningen te toetsen en certificeren.

Belangrijkste criteria zijn onder meer een verwarmingsvraag van maximaal 15 kWh per m2 per jaar, een totale primaire energetische vraag van ongeveer 120 kWh per m2 per jaar, en een luchtdichtheidstest (n50) van ≤ 0,6 h⁻¹. De gebouwschil vereist hoge isolatiewaarden, minimale koudebruggen en ventilatiesystemen met warmte-terugwinning. Daarnaast worden doorgaans hoogwaardige drievoudige beglazing en kozijnen met lage U-waarden toegepast. Het MVHR-systeem levert verse lucht en haalt warmte uit de afgezogen lucht terug.

Voor certificatie gebruikt men het PHI-kwalificatiesysteem en PHPP-documentatie, met tests zoals de blower-door test. Passiefhuizen worden zowel in nieuwbouw als renovatie toegepast en streven vaak naar extra energievoorziening door zonnepanelen.

Naast de standaard bestaan er varianten zoals Passive House Plus en Premium, die naast lage energievraag ook duurzame productie van energie omvatten. Kritisch blijven aandachtspunten kosten, uitvoering en de werkelijk gerealiseerde prestaties ten opzichte van de berekeningen.