Uierstructuur

Uierstructuur verwijst naar de anatomische opbouw van de uier bij melkgevende zoogdieren, met name runderen. De uier bestaat doorgaans uit vier kwartieren, elk met eigen secretoir klierweefsel en een eigen tepel. Binnen elk kwartier bevinden zich lobben en lobuli waarin melk wordt geproduceerd in de alveoli. Melk wordt via een systeem van melkkanaaltjes getransporteerd naar de kliercisterna, vervolgens naar de tepelcisterna en uiteindelijk naar buiten via het tepelkanaal. Elk kwartier eindigt in een aparte tepel waarmee melk uit de uier komt.

Extern wordt de uier ondersteund en gefixeerd door huid en bindweefsel, onder andere ligamenteuze structuren die bekend staan als de suspensorialei. De mediane suspensory ligament en de laterale ligamenten bieden stabiliteit en houden de uier tegen de buikwand aan. De vorm en hoogte van de uier variëren tussen rassen en individuele dieren en kunnen invloed hebben op de milkinggelegenheid en infectierisico’s.

Zenuwvoorziening en bloedtoevoer spelen een rol in de werking en gevoeligheid van de uier. De bloedtoevoer komt uit aftakkingen van nabijgelegen slagaders, terwijl de afvoer via aderen langs de onderbuik verloopt. De zenuwen zorgen onder meer voor gevoeligheid van de tepel en reguleren reacties rondom melken.

Klinisch gezien is de uierstructuur van belang voor melkproductie, melksnelheid en weerstand tegen infecties zoals mastitis. Variaties in kwartieren, tepelgrootte en ligamentale ondersteuning kunnen de melkkwaliteit en -toevoer beïnvloeden.