Sleutelbereik

Sleutelbereik is een term uit de cryptografie die verwijst naar de verzameling van alle mogelijke sleutels die in een cryptosysteem kunnen worden gebruikt. De omvang van dit bereik wordt meestal aangeduid met de sleutelruimte, vaak uitgedrukt in bits. Een groter sleutelbereik biedt in principe meer brute-force weerstand en daarmee een hoger beveiligingsniveau.

Bij symmetrische algoritmen bepaalt de sleutelgrootte direct de sleutelruimte. Zo heeft AES-128 2^128 mogelijke sleutels, AES-192 2^192 en AES-256 2^256. Het beveiligingsniveau wordt vaak ongeveer gelijkgesteld aan de log2 van de sleutelruimte, hoewel de daadwerkelijke weerbaarheid ook afhangt van implementatie en uitvoering.

Bij asymmetrische cryptografie verloopt de relatie anders. Voor RSA of elliptische-curve cryptosystemen gaat het minder om een eenvoudige 2^n-schaal en meer om de hardheid van wiskundige problemen (factoring bij RSA, discrete log bij ECC). Een 2048-bit RSA-sleutel refereert naar de grootte van de getallen die worden gebruikt; de feitelijke sleutelruimte is extreem groot en afhankelijk van de gebruikte priorkeuze en generatoren. In de praktijk bepaalt de gewenste beveiligingsstandaard (bijv. zeven tot twaalf jaar tegen toekomstige rekentools) welke sleutelgroottes acceptabel zijn.

Sleutelbereik kan verkleind raken door zwakke sleutels, beleidsrestricties of onvolledige sleutelgeneratie. Een uniforme en betrouwbare sleutelgeneratie is cruciaal om het gehele bereik effectief te kunnen benutten en ongeoorloofde toegang te voorkomen.