Risicocontacten

Risicocontacten is een term uit de volksgezondheid die verwijst naar personen die door contact met een besmettelijk iemand onder omstandigheden een aanzienlijk risico op overdracht hebben gehad. De exacte criteria variëren per ziekte en per landelijke richtlijn, maar vaak gaat het om nabijheid, duur van het contact en contact met besmettingsbronnen zoals hoest of niesdruppels. Risicocontacten worden in het contactonderzoek geïdentificeerd en geclassificeerd om passende maatregelen te nemen.

Identificatie en classificatie gebeuren meestal door openbare gezondheidsdiensten via gesprekken met de patiënt en rapportages van contacten. Contacten worden onderverdeeld naar risiconiveau, bijvoorbeeld hoge-risico contacten en lagere-risico contacten, op basis van factoren als afstand, tijdsduur van het contact, of het al dan niet dragen van passende persoonlijke beschermingsmiddelen.

Beleid en opvolging variëren afhankelijk van de ziekte en de lokale richtlijnen. Hoge-risico contactpersonen krijgen mogelijk het advies om te quarantainem, zelfstandig te isoleren voor een bepaalde periode, en zich te laten testen op afgesproken tijdstippen. Ze worden ook geadviseerd om symptomen dagelijks te controleren en contact op te nemen bij klachten. Lagere-risico contactpersonen kunnen vaak geïnstrueerd worden om alert te blijven op symptomen en zich te laten testen als zich klachten ontwikkelen, zonder verplichte quarantine in sommige systemen.

Voorbeelden van risicocontacten zijn gezinsleden die in dezelfde woning wonen als iemand met een besmettelijke ziekte, zorgverleners zonder adequate beschermingsmiddelen, en mensen die direct contact hadden met besmette speeksel- of ademhalingsdruppels.

Privacy en ethiek spelen een rol in het contactonderzoek, net als de noodzaak van tijdige communicatie en duidelijke aanbevelingen. Beperkingen zijn onder meer onvolledige identificatie van contacten en veranderende kennis over overdracht. See also: contact tracing, besmettingscontrole, quarantaine.