contactonderzoek

Contactonderzoek, vaak aangeduid als contact tracing in het Engels, is een publieke gezondheidsmaatregel die gericht is op het identificeren van personen die in de buurt zijn geweest van iemand met een besmettelijke ziekte, het inschatten van hun risico op infectie en het nemen van maatregelen om verdere verspreiding te voorkomen.

Het proces begint meestal met een melding van een bevestigd geval. Een medewerker voor contactonderzoek interviewt de besmette persoon om close of risicovolle contacten in kaart te brengen, contactgegevens vast te leggen en informatie te verzamelen over de tijd en duur van het contact. De contacten worden geïnformeerd over mogelijke blootstelling, ontvangen advies over testen en het monitoren van klachten, en informatie over eventuele quarantaine- of andere maatregelen. Afhankelijk van de ziekte en het beleid kan ook testen worden aangeboden en follow-up plaatsvinden.

Belangrijke elementen zijn identificatie van contacten, notificatie, risicobeoordeling en monitoring van uitkomsten. Definities van wat een 'close contact' oplevert verschillen per ziekte en situatie. Contactonderzoek gaat ook gepaard met ethische overwegingen zoals privacy, proportionaliteit en gegevensbescherming, waarbij gegevens alleen worden gedeeld met bevoegde professionals en voor een beperkte periode bewaard.

Beperkingen en uitdagingen bestaan uit incomplete informatie, vertragingen in melding, asymptomatische blootstelling en operationele moeilijkheden. Bij een goede uitvoering kan contactonderzoek helpen om transmissie te verkleinen, gerichte testen mogelijk te maken en het publieke gezondheidsbeleid bij uitbraken te informeren.