ROMtechnologieën

ROM-technologieën verwijzen naar een groep opslagmedia die niet-volatile data permanent bewaren. Ze worden vooral gebruikt voor firmware en andere essentiële software die bij het opstarten van een systeem beschikbaar moet zijn. In tegenstelling tot RAM blijft de inhoud behouden zodra de stroomtoevoer is onderbroken.

Historisch overzicht: vroege systemen maakten gebruik van mask ROM, waarbij de data tijdens de chipproductie vastgelegd werd. Later kwamen PROM’s (programmaerbare ROM) die eenmaal programmeerbaar zijn, EPROM’s die met UV-licht gewist kunnen worden, en EEPROM’s die elektrisch herschrijfbaar zijn. Flashgeheugen, een type EEPROM, is tegenwoordig de dominante vorm vanwege de hoge dichtheid en het vermogen om in blokken te wissen en opnieuw te programmeren.

Technische classificatie: Mask ROM is permanent en goedkoop maar weinig flexibel; PROM wordt eenmaal programmeerbaar; EPROM vereist wissing door UV-licht; EEPROM en met name flash maken herprogrammering mogelijk in eindgebruikersapparatuur. Flash slaat data op in blokken en kent meestal vele write/erase-cycli, maar heeft een beperkte levensduur.

Toepassingen: firmware voor microcontrollers, BIOS/UEFI in computers, embedded systemen en consumentenelektronica. ROM-gebaseerde firmware wordt vaak beschermd met beveiligingsmaatregelen zoals write-protect, en moderne systemen gebruiken beveiligingsfuncties zoals secure boot om opstartcode te verifiëren.

Voordelen en beperkingen: niet-volatile opslag die data behoudt zonder voeding is essentieel voor opstartcode en firmware. Nadelen zijn onder meer tragere en duurdere schrijfbewerkingen vergeleken met RAM en, afhankelijk van het type, een beperkt aantal herschrijfcycli. Beveiligingsrisico’s bestaan, waardoor fysieke bescherming en veilige opstartpraktijken vaak worden toegepast.