Porieusheid

Porieusheid is een eigenschap van een vaste stof die aangeeft welk aandeel van het volume uit poreuze ruimte bestaat. Het gaat om de hoeveelheid ruimte waarin vloeistoffen of gassen opgeslagen kunnen worden, en wordt meestal uitgedrukt als een fractie of percentage (bijvoorbeeld 0,25 of 25%). Porieusheid is relevant voor opslag en transport in zowel natuurlijke als door de mens gemaakte materialen.

Typen en onderscheidingen: primaire porieusheid ontstaat tijdens de vorming van het materiaal, zoals in sedimentair gesteente; secundaire porieusheid ontstaat daarna door processen zoals oplossing, fracturering of vergruizing. Porositeit kan open zijn (verbonden poriën waardoor vloeistof kan stromen) of gesloten (niet gecommuniceerde poriën). Ook wordt onderscheid gemaakt tussen totale porositeit en effectieve porositeit, waarbij de laatste de poriën omvat die daadwerkelijk bijdragen aan vloeistoftransport.

Meting: porositeit kan worden bepaald met laboratoriummethoden zoals Archimedes-verdringing, gaspycnometrie (bijv. helium) of porositeitsmetingen via mercury-intrusie. In de geowetenschappen wordt vaak onderscheid gemaakt tussen porositeit en doorlaatbaarheid; de doorlaatbaarheid (permeabiliteit) geeft aan in hoeverre vloeistof door het poreuze netwerk kan stromen, afhankelijk van connectiviteit en tortuositeit.

Toepassingen: porositeit is cruciaal voor opslag en transport van water in bodems en aquifers, en voor olie- en gasopslag in reservoirs. In bouwmaterialen en keramiek beïnvloedt porositeit isolatie, gewicht en mechanische eigenschappen. In filters en katalysatoren wordt open porositeit benut voor vloeistofdoorstroming en reactietijden.

Samenvattend is porositeit een fundamentele materiaaleigenschap die de opslagcapaciteit en het gedrag van poreuze structuren bepaalt, zowel in natuurlijke omgevingen als in technische toepassingen.