Palenfunderingen

Palenfunderingen zijn een funderingsmethode waarbij palen uit beton, staal of hout tot in diepere, stabielere bodemlagen worden doorgezet om de lasten van een gebouw of constructie te dragen. Het doel is om verzakkingen te beperken en de belasting te verplaatsen naar draagkrachtige lagen, wanneer de bovengrond te zacht of onstabiel is.

Palen kunnen belast worden via einddragend contact met de onderliggende laag of via wrijving langs de palenwand. Bij einddragende palen werkt de belasting vooral via de onderliggende draaglaag, bij wrijvingspalen vooral langs de lengte van de paal. In de praktijk worden vaak combinatie- of verschillende typen toegepast.

Palen komen in verschillende materialen en uitvoeringen. Materialen zijn onder meer gewapend beton, staal en hout. Uitvoeringen zijn onder meer gedreven palen, die met een pile driver in de grond worden geplaatst, en geboorde palen, die ter plaatse worden geboord en gevuld met beton of staal. Palen kunnen ook in groepen plaatsen als palenbundels of langs paalrijen voorkomen.

Ontwerp en uitvoering vergt uitgebreid bodemonderzoek en berekeningen. De belastingcapaciteit wordt vastgesteld door geotechnisch onderzoek en verificatie met statische of dynamische proeven. In veel gevallen volgen de berekeningen normen zoals Eurocode 7 (EN 1997) en nationale aanvullingen, met aanvullende testprocedures om de werkelijke capaciteit te bevestigen.

Voordelen zijn onder meer geschikt zijn voor zachte of variabele ondergronden, beperkte verzakkingen en flexibiliteit bij hoge of variabele belastingen. Nadelen zijn hogere kosten, langere bouwtijd en meer logistieke vereisten dan bij relatief eenvoudige funderingen. Palenfunderingen worden veel toegepast bij gebouwen, bruggen en kades in omstandigheden met zwakke ondergrond of sterke belastingvariaties. Milieu- en trillingsaspecten spelen bij de uitvoering een rol.