Osteopathie

osteopathie is een manuele benadering van de gezondheidszorg die zich richt op diagnose, behandeling en preventie van aandoeningen van het bewegingsapparaat en verwante systemen door handmatige technieken. De praktijk gaat uit van het verband tussen structuur en functie en van het lichaam dat zichzelf kan herstellen.

De methode werd in de 19e eeuw ontwikkeld door Andrew Taylor Still in de Verenigde Staten en is uitgedijd tot een internationaal erkende praktijk. Opleiding en reglementering verschillen per land, wat betreft certificering, licentie en professionele status.

Osteopathie ziet het lichaam als een geïntegreerd systeem, waarbij houding, beweging en doorbloeding elkaar beïnvloeden. Een consult besteedt aandacht aan bewegingsvrijheid, spanning en weefselkwaliteit. Behandeling bestaat uit handmatige technieken zoals zachte weefselbenadering, gewrichtsmobilisatie, myofasciale release en spierenergie-technieken.

Opleiding en regelgeving variëren sterk per land. In veel landen volgen osteopaten een gespecialiseerde opleiding; in de Verenigde Staten zijn osteopaten (DO's) erkende artsen met een medische licentie, terwijl in sommige Europese landen osteopathie als aparte beroepsgroep met eigen registers functioneert.

Indicaties en bewijs: osteopathie wordt vaak toegepast bij rug-, nek-, schouder- en bekkenklachten en houdingsgerelateerde aandoeningen. Systematische reviews leveren gemengde resultaten; sommige richtlijnen plaatsen osteopathie als onderdeel van multimodale behandelingen. Het is geen vervanging voor medische zorg bij ernstige aandoeningen.

Veiligheid: over het algemeen is osteopathie veilig wanneer uitgevoerd door getraind personeel. Mogelijke bijwerkingen zijn milde pijn of vermoeidheid kort na de behandeling. Zeldzame maar ernstigere complicaties kunnen voorkomen, vooral bij patiënten met specifieke aandoeningen. Patiënten dienen gezondheidsproblemen te melden voor behandeling.