Oppervlaktefunderingen

Oppervlaktefunderingen zijn funderingen die de lasten van een bouwwerk rechtstreeks overbrengen naar de ondergrond op korte afstand van het oppervlak. Ze worden toegepast wanneer de draagkracht van de bodem nabij het maaiveld voldoende is en de verplaatsingen beperkt blijven. In tegenstelling tot diepfunderingen, zoals palen, werken oppervlaktefunderingen vooral via contactvlak met de bodem onder muren of kolommen.

Veelvoorkomende typen zijn strookfundering, blokfundering (padfundering) en plaatfundering (raft). Strookfundering loopt onder dragende muren en heeft een breedte die is afgestemd op de draagkracht van de bodem. Blokfunderingen zijn individuele voetingen onder kolommen, vaak vierkant of cirkelvormig. Plaatfunderingen vormen één geïntegreerde betonnen plaat die het gehele gebouwoppervlak draagt; ze worden toegepast bij hogere lasten of when de bodemkwaliteit op locatie wisselend is of differential settlement dreigt.

Ontwerp leidt tot keuzes over afmetingen, wapening en diepte, rekening houdend met de draagkracht van de bodem, toelaatbare verplaatsingen, vorstdoorgang en drainage. Ook constructieaspecten spelen een rol: voorbereidende grondwerkzaamheden, wapeningsnet, betonnen fundering en voldoende uitharding duren een bouwfase, maar blijven over het algemeen minder complex dan diepfunderingen.

Voordelen van oppervlaktefunderingen zijn eenvoud, lagere kosten en snellere uitvoering bij geschikte bodems. Nadelen zijn onder meer grotere gevoeligheid voor differentiële zettingen als de bodem niet homogeen is, en beperkingen bij hoge bouwlasten of zwakke ondergrond.

Toepassingen komen veel voor bij laagbouw, woningen en kleine gebouwen met uniforme draagkracht en voldoende bodemstabiliteit. Ontwerp en uitvoering volgen vaak nationale of Europese normen voor geotechnisch ontwerp en betonconstructies.