Nectarproductie

Nectarproductie is het proces waarbij bloemen nectar afscheiden, een zoete vloeistof die bestuivers aantrekt en zo de pollinatie bevordert. Nectar wordt geproduceerd door nectariën, klierachtige structuren in of nabij bloembladen, kelken of bloemkamers. De nectar bevat meestal suikers (met name glucose, fructose en sucrose) opgelost in water, en kan bovendien kleine hoeveelheden aminozuren, aroma- en andere verbindingen bevatten. De exacte samenstelling en hoeveelheid variëren sterk tussen soorten en zelfs tussen bloemen van dezelfde plant.

Anatomie en productie: Nectariën bevinden zich vaak aan de basis van bloembladen of in bloemkamers, en worden soms ook gebruikt door extraflorale nectariën op bladeren of stengels. Secretie vindt plaats via osmose en gespecialiseerde transporter-eiwitten die suikers uit de plant naar de nectaria verplaatsen. Het nectar kan variëren in volume per bloem van minder dan een microliter tot vele microliters, afhankelijk van soort, omgeving en fase van de bloei.

Regulatie en variatie: nectarproductie wordt beïnvloed door omgevingsfactoren zoals temperatuur, vochtigheid en voedselbeschikbaarheid, evenals door plantengroeifasen en circadiane ritmes. Veel planten produceren meer nectar op momenten dat gerichte bestuivers actief zijn, bijvoorbeeld in de ochtend of schemering, wat de kans op pollinatie vergroot.

Ecologische rol en toepassingen: nectarkenmerken bepalen welke bestuivers de bloem bezoeken en beïnvloeden de efficiëntie van pollinatie. Die afhankelijkheid van nectar draagt bij aan planten-dierco-evolutie. Voor onderzoekers wordt nectarvolume vaak gemeten met capillairen en suikerconcentratie met refractometer (uitgedrukt in Brix). In landbouw en tuinbouw kan het bevorderen van nectarrijke bloemen helpen om bestuivers te ondersteunen en op die manier opbrengsten te verbeteren.