Nattechnieken

Nattechnieken is een verzamelterm voor schilder- en tekentechnieken waarbij vocht en water een centrale rol spelen bij de verwerking van pigmenten. Ze komen veel voor in de beeldende kunst en grafiek en worden toegepast in media als aquarel (waterverf), gouache, inktwash en verdunde acrylverf. Het kenmerk is dat verf zich anders gedraagt op een vochtige ondergrond, wat vloeiende randen en zachte overgangen oplevert.

Belangrijke nattechnieken zijn nat-op-nat (natte verf op nat oppervlak, wat randen doet vervagen), washes en glaceren (transparante laagjes voor diepte en rijkdom), lifting (pigment verwijderen of belichten door op te nemen met doek of tissue) en nat-op-droog (verf op een droge ondergrond voor scherpere details). Daarnaast kunnen spons- en zouttechnieken textuur en kristalpatronen veroorzaken. In veel gevallen worden natte en droge stappen gecombineerd om variatie in toon en detail te bereiken.

Voor nattechnieken is aquarelpapier met voldoende wateropname essentieel; een gewicht van ongeveer 300 g/m2 of hoger is gebruikelijk. De structuur van het papier beïnvloedt hoe verf verspreidt. Ook de keuze van kwasten, borstels en andere gereedschappen, samen met de hoeveelheid water, bepaalt het resultaat. Het vochtgehalte moet vaak worden aangepast naargelang de verflaag opbouwt.

Nattechnieken bieden veel expressie en mogelijkheden voor zachte overgangen en transparante lagen, maar vereisen zorgvuldige vochtcontrole en geduld. Doordat vocht en papier reageren op omgeving en tijd, is oefening en experimenteren met verschillende media en ondergronden belangrijk om gewenste effecten te bereiken.