Microfractuur

Microfractuur is een minimaal invasieve chirurgische techniek die wordt toegepast bij focale, voll-dikte kraakbeendefecten in gewrichten, meestal de knie. De ingreep wordt meestal arthroscopisch uitgevoerd: het defect wordt voorzichtig voorbereid en de randen stabiel gemaakt, waarna met een awl of kleine boor putjes in de subchondrale botwand worden geplaatst.

Deze microperforaties laten bloed en botmerg naar het defect stromen. Het vrijkomende bloedklonter en de cellen in het merg stimuleren de vorming van nieuw kraakbeenweefsel. In de praktijk ontstaat meestal fibrocartilage, een type vezelkraakbeen dat anders reageert op belasting dan normaal hyaliene kraaksteen. Het proces duurt weken tot maanden en het resultaat kan afhankelijk zijn van defectgrootte en patiëntkenmerken.

Indicaties zijn focale defecten van relatief beperkte grootte bij jonge tot middelbare patiënten, meestal in de knie of enkel. Geschatte defectgrootte ligt vaak onder circa 2 tot 3 cm2. Behandelingsopties zijn beperkt bij grootschalige degeneratieve aandoeningen of wanneer er malalignment, instabiliteit of instabiele kraakbeensubstantie aanwezig is. Contra-indicaties omvatten gevorderde osteoarthritis, onstabiele botstructuur en ontstekings- of inflammatoire aandoeningen van het gewricht.

Uitkomsten zijn doorgaans goed voor pijnreductie en functionele verbetering op korte tot middellange termijn, maar de duurzaamheid is beperkt doordat fibrocartilage minder slijtvast is dan hyalijn kraakbeen. Langetermijnresultaten variëren en bij onvoldoende herstel kan een vervolgoperatie nodig zijn, bijvoorbeeld met osteochondrale transplantatie of autologe kraakbeenimplantatie.

Revalidatie begint met beperkte gewichtbelasting en progressieve mobilisatie. Gewichtbelasting en activiteiten worden geleidelijk opgebouwd over enkele weken tot maanden, met terugkeer naar hogere belastingen en sporten meestal pas na zes tot twaalf maanden.