Lichtstraling

Lichtstraling is de overdracht van energie door elektromagnetische straling in het zichtbare en nabij-zichtbare deel van het spectrum. Dit fenomeen wordt uitgestoten door bronnen zoals de zon, gloeilampen, LEDs en lasers en kan ontstaan door processen als thermische emissie, fluorescente of luminescente reactie. In de wetenschappelijke literatuur worden twee systemen gehanteerd: radiometrische grootheden die de energie-overdracht meten (bijvoorbeeld stralingsstroom P en irradiantie E) en fotometrische grootheden die rekening houden met de gevoeligheid van het menselijk oog (bijvoorbeeld lumineuze flux Φv en verlichtingssterkte Ev).

Licht reist in vacuüm met de snelheid van het licht en verandert in media door refractie en verstrooiing; absorptie kan de intensiteit verminderen. Het spectrum kan continu zijn of uit discrete lijnen bestaan, afhankelijk van de bron. De intensiteit, kleur en hoekverdeling van de straling bepalen hoe licht wordt waargenomen en toegepast. De intensiteitsverdeling volgt vaak een inverse-kwadraatregel met afstand, mits overige omstandigheden gelijk blijven.

Toepassingen van lichtstraling omvatten verlichting, beeldvorming, optische communicatie en astronomie. In onderzoek en industrie wordt licht gebruikt als meet- en signaleringsmiddel, en het ontwerp van verlichting houdt rekening met efficiëntie, kleurweergave en richting van de straling. Veiligheidsaspecten betreffen blootstelling aan fel licht en ultraviolette straling, met normen die maximale blootstelling bepalen om schade te voorkomen.

Samengevat is lichtstraling een fundamenteel fenomeen van energieoverdracht door fotonen, met karakteristieken zoals spectra, intensiteit en richting die uiteenlopende toepassingen mogelijk maken.