Lekdichtheid

Lekdichtheid is de mate waarin een constructie of onderdeel bestand is tegen het ongewenst doorlaten van vloeistoffen, meestal lucht, door kieren, details en materiaal. In bouwkunde en engineering is lekdichtheid een belangrijke factor voor energie-efficiëntie, vochtbeheersing en binnenklimaat. Vaak ligt de focus op luchtdichtheid: een gebouw met weinig luchtlekken heeft minder ongewenste warmteverliezen en tocht, maar vereist wel goede ventilatie.

Meting vindt doorgaans plaats met een blower door-test. Een gekalibreerde ventilator wordt in een buitendeur of –raam geplaatst en het gebouw wordt in zowel positieve als negatieve druk gebracht. Aan de hand van de airflow die nodig is om een referentie-drukverschil te handhaven (meestal 50 Pa) wordt de lekstroom bepaald. Typische meetwaarden zijn Q50 (totale luchtstroom bij 50 Pa, uitgedrukt in m3/h) en eventueel q50 (afhankelijk van de oppervlakte van de envelope, uitgedrukt in m3/h·m2). De metingen volgen veelal normen als ISO 9972 en EN 13829.

Toepassing en verbetering: een goede lekdichtheid wordt bereikt door een continu luchtdichtingsplan, nauwkeurig afgestemde detailuitvoeringen op voegen en penetraties (zoals leidingen en kabels), en correcte aansluiting van ramen en deuren. Na bouw kunnen extra afdichtingen, membranen en verbeterde installatie van vensters en deuren de lekkage significant verminderen. Bij zeer luchtdichte gebouwen is gedwongen ventilatie met warmteterugwinning aanbevolen om een gezond binnenklimaat te waarborgen.

Andere contexten: de term kan ook betrekking hebben op lekkagebestendigheid van containers, leidingen of verpakkingen, maar in het Nederlands wordt lekdichtheid het vaakst gebruikt voor bouwomgevingen en de gebouwschil.