Lageinkomensland

Lageinkomensland is een term uit de economische en ontwikkelingsliteratuur die een land beschrijft met een laag bruto nationaal inkomen per hoofd (GNI per capita). Deze classificatie wordt doorgaans toegepast door internationale organisaties zoals de Wereldbank, die landen indeelt op basis van hun GNI per capita en zo economische categorieën onderscheidt. De drempels voor deze indeling veranderen regelmatig door inflatie, wisselkoersen en herzieningen van statistische methoden; een veelgebruikte grens voor lage inkomens ligt rond US$1.085 per hoofd of minder (waarde kan per jaar variëren). Het label kan daarmee per jaar evolueren, afhankelijk van economische ontwikkeling en prijsontwikkelingen.

Naast het inkomenscijfer wordt ook gekeken naar menselijke ontwikkeling en armoedeomvang, omdat inkomen alleen een incompleet beeld geeft van leefomstandigheden. Lageinkomenslanden kenmerken zich vaak door beperkte fiscale capaciteit, een grote kwetsbaarheid voor externe schokken en afhankelijkheid van een beperkt aantal exportproducten, zoals agrarische grondstoffen. Sectorale diversificatie, infrastructuur en toegang tot basisdiensten zoals gezondheid en onderwijs blijven vaak uitdagingen.

Beleid en internationale samenwerking richten zich op armoedebestrijding, verbetering van menselijke ontwikkeling en stabilisering van de economie. Hulpverlening, schuldenbeleid, investeringen in infrastructuur en onderwijs, en versterking van goed bestuur spelen een centrale rol. Tegelijk is er kritiek op de term: deze classificatie kan stigmatiserend zijn en de diversiteit en groeipotentieel van landen onder- of overschatten. In praktijk bewegen landen vaak tussen categorieën naarmate hun inkomen en ontwikkeling veranderen.