Kraakbeengroei

Kraakbeen bestaat uit chondrocyten die in lacunes in een stevige extracellulaire matrix zijn ingekapseld. Kraakbeengroei verwijst naar de processen waardoor kraakbeen groeit en zich ontwikkelt. Kraakbeen is avasculair en ontvangt voedingsstoffen via diffusie uit nabijgelegen weefsels, wat het herstel na letsel beperkt.

Er bestaan drie hoofdtypes kraakbeen: hyalien kraakbeen, elastisch kraakbeen en fibrokraakbeen. Hyalien kraakbeen komt veel voor in gewrichten en longkenmerken, elastisch kraakbeen in onder meer de oorschelp en de buis van de gehoororganen, en fibrokraakbeen in tussenwervelschijven en bepaalde gewrichtskaders. De matrix bevat collageen type II en proteoglycanen; chondrocyten synthetiseren en onderhouden deze matrix.

Kraakbeengroei vindt plaats via twee hoofdmechanismen: interstitiële groei en appositionele groei. Interstitiële groei gebeurt wanneer chondrocyten in lacunes blijven delen en nieuw matrix produceren binnen het bestaande kraakbeen. Appositionele groei vindt plaats wanneer cellen van het perichondrium nieuw kraakbeen op het oppervlak vormen.

Tijdens de ontwikkeling en jeugd vindt de meeste groeibehoefte plaats langs de epifysaire groeischijven (kraakbeenachtige zones aan de uiteinden van lange botten). Naar mate het skelet volgroeid, sluiten de groeischijven en treedt ossificatie op. Kraakbeen herstelt zich over het algemeen langzaam en de beperkte bloedvoorziening draagt bij aan een moeizamer herstel bij beschadigd kraakbeen.

Kraakbeengroei heeft klinische en biomedische implicaties. In orthopedie en regeneratieve geneeskunde worden behandelstrategieën ontwikkeld om beschadigd kraakbeen te herstellen, waaronder microfractuur, autologe chondrocytenimplantatie en weefseltechnieken voor kraakbeenherstel.