Koolstofdioxideconcentraties

Koolstofdioxideconcentraties verwijzen naar de hoeveelheid koolstofdioxide (CO2) die aanwezig is in een gegeven ruimte of milieu. In de atmosfeer wordt de concentratie doorgaans uitgedrukt als de verhouding CO2 per miljoen delen lucht, oftewel parts per million (ppm). In waterlichamen kan CO2 als opgeloste stof voorkomen en wordt de concentratie vaak uitgedrukt in mg per liter of in termen van opgeloste koolstofvormen.

Historisch ligt de pre-industriële atmosferische CO2-concentratie rond 280 ppm. In de afgelopen decennia is dit aantal aanzienlijk toegenomen en ligt het momenteel rond de 410–430 ppm, met een voortdurende stijging als gevolg van menselijke emissies (zoals verbranding van fossiele brandstoffen en ontbossing) en natuurlijke variatie. Seizoensgebonden patronen en oceaannaden dragen bij aan korte termijn fluctuaties.

Meting en monitoring vinden plaats met verschillende methoden. In situ instrumenten zoals non-dispersive infrared (NDIR) analysers en cavity ring-down spectrometry (CRDS) leveren continue metingen. Satellietgegevens bieden regionale en wereldwijde trends. Lange termijn netwerken, zoals Mauna Loa Observatorium (Hawaï) en Cape Grim (Tasmanië), leveren historische en actuele data, aangevuld door wereldwijde netwerken van NOAA en WMO.

Context en belang zijn veelzijdig. Atmosferische CO2-concentraties bepalen een belangrijk deel van het broeikaseffect en dragen bij aan klimaatverandering en oceaanverzuring. Koolstofdioxideconcentraties in indooromgevingen hangen sterk af van ventilatie en menselijke aanwezigheid en kunnen invloed hebben op binnenluchtkwaliteit en welzijn. Het monitoren van koolstofdioxideconcentraties is daarom cruciaal voor klimaatbeleid, wetenschappelijk onderzoek en openbare gezondheid.