oceaanverzuring

Oceaanverzuring is het proces waarbij de pH van zeewater daalt door de opname van kooldioxide (CO2) uit de atmosfeer. Sinds het begin van de industriële tijd is de CO2-concentratie gestegen en de oceaan neemt een aanzienlijk deel daarvan op. Dit verlaagt de pH van het oppervlak en verandert de chemische balans van zeewater.

Chemisch gezien reageert CO2 met water tot koolzuur, dat ontbindt in waterstofionen en bicarbonaat. De toename van H+ verlaagt de pH en vermindert de beschikbaarheid van carbonate-ionen. Hierdoor dalen verzadigingsgraden van calciumcarbonaatmineralen zoals aragoniet en calciet, waardoor skeletjes en koralen minder stabiel worden.

Impacten op mariene ecosystemen zijn onder meer vertraagde calcificatie bij koralen, schelpdieren en plankton, mogelijk gewijzigde groeisnelheden en verschuivingen in populaties en voedselketens. Verzuring werkt samen met opwarming en deoxygenatie, waardoor effecten kunnen variëren tussen regio’s en diepten.

Waarnemingen tonen wereldwijde daling van zeewater-pH met ongeveer 0,1 eenheid sinds pre-industriële tijden, wat circa 25–30% toename van de waterstofconcentratie betekent. Regionale patronen zijn duidelijk: polaire en oppervlaktewaters tonen snellere veranderingen dan diepere waterlagen.

Toekomst en beleid: verdere CO2-reductie is nodig om verzuring af te vlakken. Lokale maatregelen en behoud van zeeleven kunnen de veerkracht vergroten, terwijl monitoring en onderzoek helpen bij het inschatten van effecten en mogelijke adaptaties.