Interprocesscommunicatie

Interprocesscommunicatie, vaak afgekort als IPC, is het verzenden van informatie en het coördineren van acties tussen twee of meer processen. Het doel is om modulariteit, efficiëntie en synchronisatie mogelijk te maken zonder onnodige afhankelijkheden of duplicatie van gegevens. IPC is essentieel voor besturingssystemen en voor applicaties die uit verschillende componenten bestaan.

De belangrijkste IPC-technieken vallen in twee hoofdgroepen: berichtgebaseerde communicatie en gedeeld geheugen. Bij berichtgebaseerde IPC sturen processen discrete berichten via mechanismen zoals pipes (waaronder named pipes of FIFOs), message queues, sockets of remote procedure calls. Gedeeld geheugen laat meerdere processen hetzelfde geheugengebied gebruiken, wat snelle gegevensuitwisseling mogelijk maakt maar extra synchronisatie vereist, vaak met semaforen of mutexen. Andere mechanismen zijn signalen voor eenvoudige notificaties en hoge‑niveau‑diensten zoals D-Bus of RPC‑systemen die op afstande communicatie zijn gericht. Sockets worden zowel lokaal als over een netwerk ingezet en vormen een veelzijdige basis voor many-to-many communicatie.

IPC kent patronen zoals client‑server, request‑reply, en pub/sub, die variëren in synchronisatie en foutafhandeling. Overwegingen bij ontwerp en implementatie zijn onder meer latency, doorvoer, fouttolerantie, beveiliging, compatibiliteit tussen talen en platformen, en het vermijden van deadlocks en racecondities. In complexe systemen worden IPC‑technieken vaak gecombineerd en afgestemd op de specifieke vereisten van timing, schaal en betrouwbaarheid.