IPCtechnieken

IPCtechnieken zijn mechanismen waarmee processen op een computer met elkaar kunnen communiceren en elkaar kunnen coördineren. Ze maken uitwisseling van data mogelijk en helpen bij het synchroniseren van acties, zowel op dezelfde host als over netwerken. De toepassingen variëren van eenvoudige dataflow tussen een producer en consumer tot complexe, gedistribueerde systemen.

Lokale IPC-technieken omvatten onder meer pipes (pijpen) voor sequentiële dataoverdracht tussen twee processen; genaamde pipes of FIFO's die communicatie mogelijk maken tussen niet-gerelateerde processen; berichtensystemen zoals System V- en POSIX-berichtendiensten die wisselberichten in een kernelopslag plaatsen; gedeeld geheugen waarmee meerdere processen hetzelfde geheugengebied kunnen lezen en schrijven; semaforen ten behoeve van mutual exclusion en synchronisatie; signalen als asynchrone notificaties; en geheugen-gemapte bestanden via mmap die bestandinhoud direct in het procesgeheugen beschikbaar maken. Daarnaast spelen sockets een belangrijke rol, met UNIX-domein sockets voor lokale communicatie en TCP/UDP-sockets voor netwerkcommunicatie.

Overige IPC-technieken omvatten high-level benaderingen zoals Remote Procedure Call (RPC) en D-Bus, die communicatie tussen applicaties vergemakkelijken boven de kernel-IPC-mechanismen.

De keuze voor een IPC-techniek hangt af van factoren zoals snelheid, gegevensgrootte, betrouwbaarheid, platformondersteuning en beveiliging. Goede implementatie vereist vaak ook juiste synchronisatie en maatregelen tegen race conditions en data-inbreuk.