RPCsystemen

RPC-systemen (Remote Procedure Call) bieden een mechanisme waarmee een programma een procedure op een extern proces kan aanroepen alsof die lokaal aanwezig is. Een RPC-aanroep omvat serialisatie (marshalling) van de argumenten, verzending over een netwerk, uitvoering van de procedure op de server en terugkoppeling van het resultaat. Zo wordt een oproep op afstand mogelijk zonder dat de client zich bewust hoeft te zijn van de onderliggende communicatieprotocollen of de netwerklaag.

De architectuur kent doorgaans een clientstub (proxy) die de oproep op de clientzijde simuleert en een serverstub (skeleton) die op de serverzijde de oproep afhandelt en omzet in een daadwerkelijke functie. Een interfacebeschrijvingstaal (IDL) definieert de service en de types van argumenten en resultaten; op basis hiervan wordt vaak code gegenereerd voor zowel client als server. Het transport kan via verschillende protocollen verlopen, zoals TCP of HTTP(S).

Er bestaan verschillende varianten van RPC: synchronische (blokkerende) oproepen, asynchrone oproepen en streaming RPC. Voorbeelden van systemen zijn gRPC (gebaseerd op HTTP/2 en protobuf), JSON-RPC, XML-RPC en Apache Thrift. Oudere of platformgebonden systemen zoals Java RMI, DCOM en .NET Remoting bestaan nog, maar worden in moderne omgevingen minder toegepast.

RPC-systemen bieden voordelen zoals abstractie van netwerklagen, duidelijke contracten en efficiëntie bij herhaalde oproepen, maar kennen ook nadelen zoals latentie en foutafhandeling, uitdagingen bij versiebeheer en compatibiliteit, afhankelijkheid tussen client en server, en beveiligingszorgen. In microservices-omgevingen worden RPC-systemen vaak toegepast naast RESTful APIs; de keuze tussen RPC en andere communicatiepatronen hangt af van prestatie-eisen, interoperabiliteit en operationele overwegingen.