Eetstoornisrisico

Eetstoornisrisico is een verzamelterm voor de kans dat iemand een eetstoornis ontwikkelt. Het risico wordt bepaald door een combinatie van genetische aanleg, psychologische kenmerken en omgevingsfactoren. Genetische factoren kunnen de vatbaarheid voor eetstoornissen vergroten; psychologische kenmerken zoals perfectionisme, negatieve zelfwaardering en angst spelen ook een rol. Omgevingsfactoren omvatten maatschappelijke druk om dun te zijn, media-invloed en traumatische ervaringen. Het risico varieert met leeftijd, sekse en sociale context; adolescenten en jonge volwassenen lopen relatief vaker risico, vooral vrouwen en meisjes, maar ook mannen en genderdiverse personen kunnen het treffen.

Signalen die op eetstoornisrisico kunnen wijzen, zijn onder meer bezorgdheid over gewicht en lichaamssvorm, onregelmatig eetgedrag, streng lijnen, binge eating of purgerend gedrag, en extreem sportgedrag. Screening kan helpen vroegtijdig te signaleren; voor screening worden tools zoals de SCOFF-vragenlijst en EAT-26 gebruikt, maar diagnose vereist een professioneel assessment.

Preventie en ondersteuning richten zich op open communicatie, onderwijs over gezonde eetpatronen en mediawijsheid om maatschappelijke druk te verminderen. Bij vermoeden van verhoogd risico is het verstandig huisarts of jeugdarts te raadplegen; tijdige verwijzing naar diëtetiek,0 psychologische zorg en gespecialiseerde eetstoorniszorg kan het risico verkleinen en de kans op herstel vergroten.

Behandeling vindt plaats zodra een eetstoornis is vastgesteld en omvat doorgaans evidence-based benaderingen zoals cognitieve gedragstherapie, familiegerichte behandeling (voor jongeren) en een geïntegreerde medische en voedingszorg. Doel is herstel van eetgedrag, psychische gezondheid en lichamelijke toestand, met voortdurende monitoring en follow-up.