EUregeling

Een EU-regeling, in het Engels vaak aangeduid als regulation, is een bindend rechtsinstrument van de Europese Unie dat rechtstreeks rechtsgevolg heeft in alle lidstaten. Regelingen zijn rechtstreeks van toepassing in elke lidstaat en vereisen doorgaans geen omzetting in nationaal recht. Dit in tegenstelling tot een richtlijn, die lidstaten verplicht om resultaat te bereiken maar ruimte laat voor nationale code of implementatiemaatregelen.

Regelingen worden vastgesteld volgens de normale wetgevingsprocedure van de EU, meestal via de samenwerking tussen het Europees Parlement en de Raad. Zij bevatten duidelijke bepalingen die direct rechtswerkelijkheid creëren voor individuen en bedrijven, en sluiten vaak uitvoeringsbepalingen in om toepassing te faciliteren. Na publicatie in het Publicatieblad van de Europese Unie treden reguleringen in werking op de datum die in de tekst staat.

De belangrijkste eigenschap van een verordening is uniformiteit: hij geldt in alle lidstaten onder dezelfde voorwaarden en heeft voorrang boven nationaal recht bij conflicten. Dit geeft rechtszekerheid en compatibiliteit binnen de interne markt. Burgers en bedrijven kunnen op een verordening direct een beroep doen bij nationale rechtbanken; nationale autoriteiten en EU-instanties dragen samen de handhaving en toezicht. Het EU-rechtsstelsel onderscheidt ook regeling van andere instrumenten zoals besluiten en richtlijnen, maar regelt dat de regels uniform en direct afdwingbaar zijn over de hele Unie.

Veelvoorkomende onderwerpen zijn onder meer interne markt, consumentenbescherming, gegevensbescherming en milieuregels. Voorbeelden van bekende verordeningen zijn de Algemene Verordening Gegevensbescherming (GDPR) en regelgeving die betrekking heeft op productveiligheid, milieu en handelsprocedures.