Drogentoediening

Drogentoediening is het proces waarbij een medicijn aan een patiënt wordt toegediend met als doel een therapeutisch effect te bereiken en het risico op bijwerkingen te beperken. Het omvat de keuze van het geneesmiddel, de juiste dosis, de toedieningsroute, de timing en de duur van de behandeling, evenals de monitoring van respons en veiligheid.

Toedieningsroutes zijn onder meer enterale routes zoals orale toediening (tabletten, capsules, suspensies) en sublinguaal of via sonde, parenterale routes zoals intraveneus, intramusculair en subcutaan, en niet-orale vormen zoals topicaal, inhalatie, rectaal en vaginaal. Transdermale toediening via pleisters behoort eveneens tot drogentoediening. De keuze hangt af van snelheid van werking, biologische beschikbaarheid, en kenmerken van de patiënt en het geneesmiddel.

De effectiviteit en veiligheid hangen af van farmacokinetiek en farmacodynamiek: absorptie, distributie, metabolisme en eliminatie. Absorptie bepaalt hoeveel van de dosis in de bloedbaan terechtkomt; orale medicatie heeft vaak lagere biologische beschikbaarheid door first-pass levermetabolisme. Distributie naar weefsels, metabolisme in de lever en renale of hepatobiliaire uitscheiding bepalen de duur en intensiteit van het effect. Voor sommige middelen is plasmaconcentratie monitoring nodig.

Veiligheid en regelgeving: drogentoediening gebeurt volgens medische richtlijnen en regelgeving. Dosering wordt aangepast bij leeftijd, gewicht, nier- of leverfunctie en mogelijke interacties met andere medicijnen. Bijwerkingen en contra-indicaties moeten gemonitord worden. Patiënteducatie over juiste toediening, bijwerkingen en opslag is essentieel.