Diagenetische

Diagenetische processen zijn chemische, fysische en biologische veranderingen die sedimenten ondergaan na afzetting en voordat ze metamorfose kunnen ondergaan. Deze veranderingen vinden plaats bij relatief lage temperaturen en drukken en leiden tot consolidatie, herorganisatie en, soms, gedeeltelijke vernieuwing van het oorspronkelijke sediment.

De belangrijkste diagenetische mechanismen zijn onder meer compacte en cementatieprocessen, dissolution en neomineralisatie. Verdrukking door verdere sedimentophging vermindert porositeit, terwijl cementatie door mineralen als calciet, silica of dolomiet de porische ruimte in veel sedimenten opvult. Authigenese resulteert in de vorming van nieuwe mineralen binnen de poreuze ruimte, wat de textuur en porositeit verder beïnvloedt. Ook recrystallisatie, oplos- en vervangingsprocessen spelen een rol, net als dolomitisatie en kaolinisering bij specifieke omgevingseigenschappen.

Diagenese vindt plaats in ondiepe ondergrondse lagen, in rivier- en zeesedimenten en in vrijwel alle sedimentaire basissen gedurende perioden van dagen tot miljoenen jaren. De diagenetische geschiedenis bepaalt vaak de reservoirkwaliteit van sedimentaire gesteenten door veranderingen in porositeit en permeabiliteit, wat consequenties heeft voor hydrocarbonisatie en groundwaterbehoefte. Diagenetische veranderingen kunnen fossiele resten en mineralogische indicatoren traceren, waardoor geologen diagenetische facies en de diagenetische geschiedenis van een formaties kunnen interpreteren. De studie maakt gebruik van petrographie, mineralogie, isotopeanalyse en fluid inclusies om diagenetische evolutie te reconstrueren.