Home

Deuterokanonieke

Deuterokanoniëke of deuterokanonieke boeken vormen een groep Bijbelteksten die in sommige christelijke tradities als canoniek worden aanvaard, terwijl andere tradities ze als niet-canoniek beschouwen. De term deuterokanoniek (afgeleid van het Grieks voor “tweede kanon”) verwijst naar de zogenaamde tweede canon in vergelijking met de protocanonieke boeken die in vrijwel alle tradities als canoniek gelden. In de literatuur rond de Bijbel wordt vaak het verschil gemaakt tussen deze twee groepen, hoewel de terminologie per traditie kan variëren.

De deuterokanonieke boeken omvatten onder meer Tobit, Judit, Wijsheid van Salomo, Sirach (Ecclesiasticus), Baruch en de

Canonische status varieert sterk tussen kerkgemeenschappen. De Rooms-Katholieke Kerk erkent deze boeken als deel van de

Historisch gezien kwamen de deuterokanonieke teksten voort uit de Griekse vertalingen van de Hebreeuwse en Griekse

boeken
1
en
2
Makkabeën.
Daarnaast
bestaan
er
in
Daniël
en
Esther
toevoegingen
die
in
de
Hebreeuwse
canon
ontbreken
maar
in
de
Septuagint
en
sommige
zichtbare
Latijnse
en
Griekse
bijbels
voorkomen.
In
de
oosterse
tradities
kunnen
varianten
bestaan
in
het
aantal
en
de
exacte
samenstelling
van
deze
boeken.
canon,
zoals
vastgesteld
tijdens
de
koninklijke
en
conciliaire
besluiten
in
de
Middeleeuwen
en
formeel
bevestigd
na
het
Concilie
van
Trente
(16e
eeuw).
Protestantse
kerken
beschouwen
ze
doorgaans
als
apocrief
en
plaatsen
ze
in
de
Apocriefie
of
Mancibi,
niet
in
de
officiële
canon.
Oosters-orthodoxe
kerken
hebben
een
bredere
deuterokanonieke
canon
dan
de
westerse
kerken,
en
in
Ethiopische
en
andere
bewegingen
bestaan
varianten.
Schrift
en
vonden
zij
brede
liturgische
en
theologische
impact
in
bepaalde
tradities,
terwijl
andere
tradities
ze
later
kritisch
beoordeelden.