Cpeptideconcentraties

C-peptideconcentraties verwijzen naar de hoeveelheid C-peptide in het bloed en dienen als marker voor endogene insulineproductie. C-peptide ontstaat tijdens de afbraak van proinsuline in de β-cellen van de alvleesklier en wordt in gelijke moleculaire verhoudingen met insuline uitgescheiden. Doordat C-peptide langer circuleert en niet door de lever wordt afgebroken, weerspiegelt de C-peptideconcentratie beter de eigen insulineproductie dan de plasma-insuline bij toediening van exogeen insulinemedicijn. Metingen gebeuren in plasma of serum met immunoassays; resultaten worden doorgaans gerapporteerd in ng/mL of nmol/L, waarbij 1 ng/mL ongeveer 0,33 nmol/L is.

Toepassingen en interpretatie: C-peptideconcentraties worden gebruikt om endogene insulineproductie te beoordelen, bijvoorbeeld om type 1- versus type 2-diabetes te onderscheiden en de resterende β-celfunctie te monitoren. Ze zijn ook nuttig bij de evaluatie van onverklaarde hypoglykemie en bij het bepalen of insulinetoediening al dan niet endogeen geproduceerde insuline weerspiegelt (bij exogene insuline is C-peptide vaak laag of normaal). In patiënten met nierfunctiebeperkingen kunnen C-peptideconcentraties verhoogd zijn door verminderde klaring.

Overige overwegingen: de interpretatie hangt af van de gebruikte assay en van klinische context. Nierfunctie, leeftijd, body mass index en acute ziekten kunnen de waarden beïnvloeden. Stimulus-tests zoals glucosestimulus, gemengde maaltijd of arginine kunnen worden toegepast om de maximale β-celrespons te evalueren wanneer de fastingmeting onvoldoende informatie levert.