Corrosieoxidatie

Corrosieoxidatie is een vorm van corrosie waarbij metaal reageert met oxidanten, meestal zuurstof, in aanwezigheid van vocht. In veel gevallen verloopt corrosieoxidatie via een electrochemisch proces waarin twee tegenpolen ontstaan: aan de anodische zijde lost het metaal op tot metaalionen, en aan de kathodische zijde vindt reductie van zuurstof (of water) plaats. Het samenspel van deze halfreacties in een elektrolyt veroorzaakt geleidelijke verzwakking en afname van het metaal.

Het algemene verloop kan worden samengevat als: een metaal doet elektronen af, wat leidt tot oxidatie van het metaal; tegelijk wordt zuurstof in aanwezigheid van water gereduceerd tot water of hydroxide. Het netto gevolg is de vorming van oxide- of hydroxideverbindingen op het metaaloppervlak, zoals roest bij ijzer en staal. De aanwezigheid van chloride- of andere ionen kan lokalisaties van corrosie stimuleren, zoals putvormige of scheurvorming, ondanks een mogelijke beschermende oxide- of passiverende laag.

Factoren die corrosieoxidatie beïnvloeden zijn onder meer het type metaal of legering, de beschikbaarheid van water en zuurstof, temperatuur, pH en de aanwezigheid van elektrolyten. Bescherming kan worden geboden via coatings, inhibitoren, kathodische of anodische bescherming en het gebruik van corrosiebestendige materialen.

Toepassingen en monitoring richten zich op infrastructuur, pijpleidingen, scheepsbouw en apparatuur waarin metalen blootstaan aan vochtige omgevingen. Methoden voor detectie en evaluatie omvatten gewichtsverliezenmetingen, potentiodynamische polarisatie en impedantiemmetrie (EIS).

---