Albumineconcentratie

Albumineconcentratie verwijst naar de hoeveelheid albumine in het bloed. Albumine is het belangrijkste plasma-eiwit, geproduceerd door de lever, en speelt een rol bij het handhaven van colloïd-osmotische druk, het transporteren van verschillende stoffen en als reserve-eiwit.

Metingen en referentiewaarden: Serum albumineconcentratie wordt meestal uitgedrukt in g/L of g/dL. De normale waarde voor volwassenen ligt doorgaans tussen circa 35 en 50 g/L (3,5-5,0 g/dL), hoewel het bereik per laboratorium kan variëren. Veelgebruikte meetmethoden zijn kleurreactieve assays met kleurbinding (bijvoorbeeld bromocresol groen of bromocresol paars) en nephelometrie of immunoassays.

Klinische betekenis: Hypoalbuminemie, een lage albumineconcentratie, kan ontstaan door verminderde synthese bij leverziekten of ondervoeding, verhoogd verlies bij nefrotisch syndroom of eiwitdeficiënte enteropathie, of toegenomen afbraak bij ontstekingsstoornissen. Het is geassocieerd met oedeem, vertraagde wondgenezing en een slechtere prognose bij veel chronische aandoeningen. Hyperalbuminemie, een hoog albuminegehalte, komt zelden voor en wijst meestal op uitdroging (hemoconcentratie) of een laboratoriumartefact.

Interpretatie: De albumineconcentratie moet worden geïnterpreteerd naast total protein, de albumine-globuline-ratio en andere factoren. Albumine is een negatieve acute-fase-reactant, wat betekent dat waarden kunnen dalen bij ontsteking onafhankelijk van voeding. Aandoeningen die lever-, nierfunctie, vochtbalans of eiwitinname beïnvloeden, kunnen de albumineconcentratie beïnvloeden.