Admissibiliteit

Admissibiliteit is een juridisch begrip dat aangeeft of een feit, bewijsmiddel of verzoek door de rechtbank in behandeling genomen mag worden. Het richt zich op wat de rechter in aanmerking mag nemen bij de beoordeling van een geschil en bepaalt de basis waarop een procedure verder kan verlopen.

Bij bewijsmateriaal geldt doorgaans dat het eerst toelaatbaar moet zijn. Daartoe behoren onder meer relevantie voor de vaststelling van feiten, betrouwbaarheid en echtheid, en de wijze waarop het verkregen is. Ook bestaan er regels die bepaalde bronnen uitsluiten, zoals privacygevoelige informatie of bewijsmateriaal dat verkregen is op onrechtmatige wijze. In veel rechtsstelsels spelen ook beschermde communicatie en professionele geheimen een rol; dergelijke stukken mogen soms alleen onder strikte voorwaarden worden gebruikt.

Uitsluiting van bewijs kan plaatsvinden als het bewijs onrechtmatig verkregen is, een hoger belang van bescherming van rechten of privacy vereist, of als het de rechten van de verdediging schaadt. De rechter heeft meestal discretionaire bevoegdheid om bewijsmiddelen al dan niet toe te laten en zal daarbij afwegen hoe relevant en betrouwbaar het materiaal is tegen de mogelijke prejudiciële effecten. In sommige systemen bestaan formele uitsluitings- of balanceringsregels die expliciet aangeven wanneer bewijs niet kan worden gebruikt.

Naast bewijsmateriaal kan admissibiliteit ook betrekking hebben op de ontvankelijkheid van een verzoek, beroep of klacht. In administratief en internationaal recht geldt vaak een vergelijkbare toets: of het geschil of verzoek ontvankelijk is voordat inhoudelijke argumenten aan bod komen. De exacte regels variëren per rechtsgebied en jurisdictie.