Aardewerkglazuren

Aardewerkglazuren zijn glasachtige coatings die op aardewerk (terra cotta) worden aangebracht en daarna worden gebrand bij relatief lage temperaturen. Ze sluiten de poriën van het keramische lichaam af en geven waterbestendigheid, kleur en een glanzende of matte oppervlak. Door de lage brandtemperatuur blijven aardewerkglazuren kwetsbaar voor krassen en chemische invloeden, zeker vergeleken met hoogbrandende glazuren.

Samenstelling en glasvorming: Glazuren bestaan uit silica (SiO2) als basis, samen met alumina voor stabiliteit en fluxen die de smelttemperatuur verlagen. Veel gebruikte fluxmaterialen zijn veldspaat, kali- of natriumoxiden en calciumkarbonaat. Voor wit- en opake glazuren wordt vaak tinoxide gebruikt als opacifier. Kleurstoffen zoals ijzer-, koper-, cobalt- of nikkeloxide geven verschillende tinten onder of boven de glazuurlaag. Moderne aardewerkglazuren zijn vaak loodvrij en gebruiken frits en andere minerale materialen om dezelfde smeltereigenschappen te bereiken.

Brandtemperatuur en toepassing: Aardewerk wordt doorgaans gebrand tot lage tot middelhoge temperaturen, meestal cone 04–06 (ongeveer 1000–1200°C). De glazuurlaag smelt en vormt een glasachtig oppervlak, terwijl het aardewerk zelf minder gesloten en poreuzer blijft dan hoogbrandende keramiek.

Types en decoratie: Glazuren variëren van transparant tot ondoorzichtig (opake) en kunnen glanzend of matte zijn. Tinopacifering wordt veel toegepast voor witte glazuren; decoratieve technieken omvatten onderglazuren (underglaze) en majolica- of engobe-technieken, soms gevolgd door een decorglazuurlaag.

Veiligheid en onderhoud: Sommige oudere of geïmporteerde glazuren bevatten lood of cadmium; moderne producties zijn meestal loodvrij. Werkers dienen productinformatie te controleren en bij-kasiet te vermijden. Glazuren kunnen krasbestendig zijn maar vereisen zorgvuldige toepassing en opslag.