zenuwactiviteit

Zenuwactiviteit verwijst naar de elektrische signalen die zenuwcellen genereren en doorgeven in zowel het centrale als het perifere zenuwstelsel. Neuronen communiceren hoofdzakelijk via actiepotentialen die ontstaan door snelle veranderingen in ionenconcentraties over het celmembraan. Bij rust ligt het membraanpotentiaal doorgaans rond -70 millivolt; depolarisatie en repolarisatie leiden tot een voortgeleide impuls langs het axon, waarna synaptische overdracht plaatsvindt via neurotransmitters.

Verschillende meetmethoden registreren uiteenlopende aspecten van zenuwactiviteit. Elektro-encefalografie (EEG) registreert de elektrische activiteit van grote netwerken neuronen in de hersenen en wordt veel gebruikt bij diagnose en onderzoek van epilepsie en slaap. Elektromyografie (EMG) registreert de elektrische activiteit van spieren die door motorische zenuwen worden geactiveerd en kan samen met zenuwgeleidingsonderzoek (NCS) zenuwfunctiestoornissen aantonen door metingen zoals geleidingssnelheid en amplitude. Magneto-encefalografie (MEG) meet magnetische velden die samenhangen met hersenactiviteit, terwijl functionele MRI (fMRI) afgeleid is van veranderingen in bloedtoevoer die de neurale activiteit weerspiegelen.

Zenuwactiviteit is afhankelijk van factoren zoals ionkanalen, neurotransmitters, metabolische toestand en myelinisatie. Veranderingen in zenuwactiviteit leveren klinische verschijnselen op zoals epileptische aanvallen, slaapregulatie, neuropathieën of spraak- en motorische aandoeningen. Het monitoren en evalueren van zenuwactiviteit is belangrijk in anesthesiologie, neurologisch onderzoek, perioperatieve monitoring en revalidatie.

Interpretatie van metingen kan worden bemoeilijkt door artefacten, variatie tussen technieken en beperkte ruimtelijke of temporele resolutie van bepaalde methoden.