Elektroencefalografie
Elektroencefalografie (EEG) is een klinische en onderzoeksprocedure om de elektrische activiteit van de hersenen te registreren met elektroden die op de hoofdhuid geplaatst worden. De opnames ontstaan doordat actieve neuronen in de cortex postsynaptische potentialen genereren die in elektrische velden op het oppervlak van de hersenen waarneembaar zijn. Het geregistreerde signaal is een potentiaalverschil van enkele tientallen microvolt en wordt meestal weergegeven als een tijdreeksen met verschillende frequenties. Frequentiebanden zoals delta (<4 Hz), theta (4–7 Hz), alpha (8–12 Hz), beta (13–30 Hz) en gamma (>30 Hz) geven de karakteristieke hersengolven weer. Een EEG kan aanwijzingen geven voor epileptiforme activiteit, slaapstadia en diffuse hersendeterminanten zoals encefalopathie.
Plaatsing en varianten: doorgaans gebruikt men het 10-20-systeem voor scalp-elektroden; er bestaan ook hoog-dichtheids-EEG en invasieve
Toepassingen: diagnostiek en follow-up van epilepsie, slaaponderzoek en slaapstadia, beoordeling van coma of hersendood, en evaluatie
Beperkingen en artefacten: EEG heeft beperkte ruimtelijke resolutie en is gevoelig voor artefacten door oogbewegingen, spieractiviteit
Ontwikkelingen: digitale EEG-systemen, ambulante opname, hoge-dichtheid EEG en integratie met beeldvorming (fMRI/MEG) voor verbeterde interpretatie en