zelfkalibratie

Zelfkalibratie is het proces waarbij een systeem zichzelf kalibreert door gebruik te maken van data afkomstig uit hetzelfde meetproces, zonder dat er een aparte kalibratiestandaard of referentiemeetopstelling aan te pas komt. Het doel is om parameters zoals biases, gains of geometrische eigenschappen van sensoren aan te passen zodat metingen consistenter en accurater worden.

In de praktijk komt zelfkalibratie veel voor bij sensor- en instrumentatiesystemen die continu metingen verrichten, zoals camera’s, inertiële meeteenheden (IMU’s) en robotica. Bij camera-selfkalibratie worden meerdere opnames of videoframes gebruikt om intrinsieke parameters (zoals brandpuntsafstand en inmiddels ook lensvervorming) en soms extrinsieke parameters tussen cameramodulen af te leiden. Dit vereist doorgaans variatie in posities en hoeken en kan afhankelijk zijn van aannames over de scène of beweging.

In sensornavigatie en sensorfusie kan zelfkalibratie betrekking hebben op het online corrigeren van biases, schaalfactoren en misalignments van sensoren, vaak in combinatie met een dynamisch model of SLAM-algoritme. Ook in meetketens en medische instrumentatie kan zelfkalibratie op termijn bijdragen aan nauwkeurigheid door drift en veranderingen in omgevingsomstandigheden automatisch bij te sturen.

Voordelen van zelfkalibratie zijn continue aanpassing, minder afhankelijkheid van externe kalibratiestandaarden en potentialiteit voor langere operationele beschikbaarheid. Beperkingen omvatten afhankelijkheid van modelaannames, data-degeneraties die identificeerbaarheid en stabiliteit kunnen ondermijnen, en mogelijke minder absolute nauwkeurigheid vergeleken met zorgvuldig uitgevoerde externa kalibratie.