woningdichtheid

Woningdichtheid is een ruimtelijke maat die aangeeft hoeveel woningen voorkomen binnen een bepaald gebied. In de meeste definities wordt dit uitgedrukt als het aantal woningen per oppervlakte-eenheid, bijvoorbeeld per hectare. De berekening kan bruto gebeuren (inclusief verharding zoals wegen) of netto (alleen bebouwd en bewoonbaar gebied). Een hogere dichtheid betekent doorgaans dat er meer woningen op een kleinere ruimte zijn, terwijl een lagere dichtheid wijst op ruimtelijk verspreide woningbouw.

Factoren die woningdichtheid bepalen zijn onder meer ruimtelijke ordening en bestemmingsplannen, de bouwhoogte en de typen woningen (één-gezinswoningen, rijenhuizen, appartementen), en de aanwezigheid van voorzieningen zoals openbaar vervoer, scholen en winkels. Stads- en dorpszones laten vaak grote verschillen zien: stedelijke centra kennen hogere dichtheden dan buitenwijken of landelijke gebieden. Andere invloeden zijn de grootte van kavels en de regelgeving rondom groen en openbare ruimte.

Impact en beleid: woningdichtheid beïnvloedt de structuur van woon-werkverkeer en de druk op infrastructuur en voorzieningen. Een hogere dichtheid kan de bereikbaarheid verbeteren, het gebruik van openbaar vervoer stimuleren en ruimte-efficiënter maken, terwijl het ook gevolgen heeft voor leefkwaliteit, privacy en groenruimte. Beleidsmakers streven naar een balans tussen voldoende woningen, betaalbaar wonen en een leefbare, duurzame omgeving. In Nederland is woningdichtheid een veelbesproken instrument in gemeentelijk en regionaal ruimtelijk beleid, met aandacht voor densificatie waar mogelijk en behoud van groen en kwaliteit van leven.