vingerpuntje

Vingerpuntje is een Nederlands zelfstandig naamwoord dat verwijst naar het kleine uiteinde van een vinger, de tip die contact maakt met voorwerpen. Het woord is een diminutief gevormd uit vingeren en puntje, waarbij het karakter van kleinheid en puntachtige uitvoering wordt benadrukt. In veel gevallen wordt het gebruikt als informeel of affectief alternatief voor ‘vingertop’.

Etymologisch gezien is vingerpuntje samengesteld uit de basiswoorden ving er en punt, met het diminutieve achtervoegsel -je toegevoegd aan puntje. De combinatie geeft de kleinschalige, precieze contactpunt aan en komt veel voor in alledaags taalgebruik en vormen van beeldspraak.

In het dagelijks taalgebruik dient vingerpuntje als aanduiding van de extreme rand of het uiteinde van een vinger, bijvoorbeeld bij aanraking, tastgevoel of fijnwerk. Het woord wordt vaak gebruikt om voorzichtigheid of tederheid uit te drukken, maar ook simpelweg om te verwijzen naar de fysieke locatie van het contactpunt tijdens handelingen zoals schilderen, naaien of typen. In medische of anatomische contexten spreekt men vaker van vingertop of distale vingertop voor een beleefder of technischer term.

Verwant is de term vingertop, die vaker in formele of wetenschappelijke teksten voorkomt. Ook in literatuur kan vingerpuntje fungeren als beeldspraak voor precisie, aandacht of subtiliteit. Synoniemen in de spreektaal zijn onder meer vingertopje en toebehoorige varianten.

Zie ook: vingertop, vinger, hand.