verwarmingsnetwerken

Verwarmingsnetwerken, ook wel warmtenetten genoemd, zijn systemen die warmte, centraal opgewekt, via geïsoleerde leidingen naar gebouwen brengen voor ruimteverwarming en tapwater.

De warmte wordt opgewekt op een centrale locatie en kan afkomstig zijn uit verschillende bronnen, zoals een warmtekrachtcentrale (WKK), afvalwarmte van industrie, biomassa, geothermie of andere hernieuwbare bronnen. Het netwerk transporteert de warmte als heet water (en soms als stoom) naar afgiftepunten in gebouwen waar een warmtewisselaar de gebouwinstallaties voorziet.

Belangrijkste onderdelen zijn: een centrale warmte-installatie; een netwerk van geïsoleerde leidingen met retourleidingen; afgiftepunten en meetstations in gebouwen; en regeltechniek voor de aanvoer op basis van vraag.

Werkingsprincipe: de centrale speelt in op de vraag en levert warmte aan de gebruikers. Temperatuur en druk worden geregeld; warmteverlies langs de leidingen wordt beperkt door isolatie; opslagmogelijkheden via thermische opslag zijn in de praktijk mogelijk.

Voordelen en uitdagingen: verhoogde energie-efficiëntie door schaalvoordelen en gebruik van restwarmte; mogelijk lagere emissies en minder ruimtebeslag; uitdagingen zijn hoge investeringen, onderhoud van infrastructuur en de noodzaak van duidelijke tariefstelling en regulering.

Regulering en context: in veel landen is district heating onderworpen aan regelgeving voor prijsstelling, toegankelijkheid en consumentenbescherming; netwerken kunnen publiek, privaat of gemengd zijn; lange-termijncontracten tussen netbeheerder en afnemers zijn gebruikelijk.

Toepassing: wereldwijd veel in Noord-Europa en stedelijke gebieden; in Nederland komen warmtenetten voor in grote steden en nieuwbouwwijken als alternatief voor individuele verwarmingsketels.