vervolgvaccinaties

Vervolgvaccinaties, oftewel boosters, zijn aanvullende vaccinaties die worden toegediend nadat iemand de initiële immunisatie heeft voltooid. Het doel is om de immuniteit op peil te houden of te herstellen, aangezien de bescherming tegen sommige ziekteverwekkers na verloop van tijd kan afnemen. Boosterprikken roepen de geheugenreactie van het immuunsysteem opnieuw op, waardoor antistofniveaus en/of het geheugen van B- en T-cellen worden verhoogd.

Veelvoorkomende voorbeelden zijn boosters tegen tetanus, difterie en kinkhoest (Tdap of Td). In veel landen wordt bij elke zwangerschap een Tdap-prik gegeven om de pasgeborene te beschermen. Andere boosters zijn vaccins tegen meningokokken, polio of hepatitis B, afhankelijk van individuele risicofactoren en nationale richtlijnen. Voor jaarlijks terugkerende luchtweginfecties biedt influenza-vaccinatie een seizoenale boost van afweer. Bij sommige vaccins kan ook een extra dosis nodig zijn om longdurende bescherming te behouden, vooral bij bepaalde doelgroepen of risicogroepen.

Veiligheid en bijwerkingen zijn doorgaans vergelijkbaar met die van de initiële vaccinaties. Veelvoorkomende reacties zijn pijn op de injectieplaats, lichte koorts of vermoeidheid; ernstige bijwerkingen komen zelden voor.

Richtlijnen voor welke vaccins een booster vereisen en wanneer deze plaatsvinden, variëren per land, leeftijd en individuele gezondheid. Het is daarom verstandig om advies te vragen aan een huisarts of de nationale gezondheidsautoriteit voor het actuele vaccinatieschema en eventuele persoonlijke aanbevelingen. Booster-vaccinaties dragen bij aan langdurige bescherming tegen deze ziekten.