urinezuurverlagende

Urinezuurverlagende middelen zijn medicijnen die het niveau van urinezuur in het bloed verlagen. Ze worden gebruikt bij chronische hyperuricemie en jicht om aanhoudende klachten te voorkomen en complicaties te beperken, zoals jichtaanvallen, urinestenen of bij preventie van urinezuurbelasting bij het tumorlysesyndroom.

De belangrijkste werkingsprincipes zijn onder te verdelen in drie categorieën. Ten firste verminderen xanthine-oxidase inhibitors de productie van urinezuur. Voorbeelden hiervan zijn allopurinol en febuxostat. Ten tweede verhogen urikosurische middelen de uitscheiding van urinezuur via de nieren door remming van terugresorptie in de proximale tubulus (bij voorbeelden zoals probenecide en lesinurad). Ten derde kan enzymtherapie het urinezuur rechtstreeks afbreken; pegylated uricase (peglototicase) omzet urinezuur in minder giftige stofjes en wordt gebruikt bij refractaire gevallen van gout.

Indicaties omvatten vooral chronische gout en hyperuricemie ondanks behandeling; doel is vaak het serum urinezuur onder circa 6 mg/dL (ongeveer 360 μmol/L). Sommige patiënten vereisen combinatiebehandeling of afwisseling van een productie- en een excretieremmer, afhankelijk van het type hyperuricemie (rijp voor onderscheid tussen overmatige productie en decurtie-door-excretie).

Veiligheid en monitoring: bij gebruik van urinezuurverlagende middelen wordt regelmatig serumscherent urinezuur, lever- en nierfunctie gecontroleerd. Allopurinol kan huidreacties veroorzaken bij bepaalde populaties (bijvoorbeeld bepaalde HLA-typen). Febuxostat is in sommige gevallen geassocieerd met cardiovasculaire risico’s; uricosurische middelen kunnen nierstenen veroorzaken en interageren met andere medicijnen. Pegloticase kan infusie-gerelateerde reacties geven. Patiënten dienen gedurende therapie nauwkeurig te worden gevolgd.