trillingsweerstand

Trillingsweerstand, ook wel trillingsbestendigheid genoemd, is het vermogen van een object of systeem om trillingen te weerstaan zonder dat de werking of de structuurintegriteit in het geding komt. Het begrip wordt gebruikt in mechanische ontwerpen, elektronica en voertuigtechniek om te beschrijven hoe goed componenten bestand zijn tegen vibraties die in operationele omgevingen voorkomen.

De trillingsweerstand wordt beoordeeld met laboratoriumtesten. Veelgebruikte methoden zijn sinusvormige vibratietesten (IEC 60068-2-6), willekeurige vibratietesten (IEC 60068-2-64) en schoktesten (IEC 60068-2-27). Bij deze tests wordt het product gemonteerd zoals in praktijk gebruikt en onder gecontroleerde trillings- of schokprofielen blootgesteld. Evaluatiecriteria omvatten functionele prestaties, visuele inspectie op slijtage of loszittende verbindingen en mechanische integriteit (zoals zorgvuldige verbindingen, behuizingsscheuren of demping). Soms worden verschillende 'survival' en 'operationele' drempels onderscheiden.

Factoren die trillingsweerstand bepalen zijn onder meer de bevestigingsmethode (bevestiging, bouten, lijm), materiaaldemping en constructiedesign, natuurlijke resonantiefrequenties en demping, afmetingen en gewicht, en omgevingsomstandigheden zoals temperatuur en vocht. Ontwerpers streven naar hoge demping en voldoende stijfheid op kritieke frequenties om resonanties te vermijden.

Toepassingen zijn onder meer elektronische behuizingen, connectors en printplaten in auto's, vliegtuigen en consumentenelektronica, sensoren en industriële systemen. Leveranciers melden vaak trillingswijzen en -testen als onderdeel van kwaliteitszorg en conformiteit. Geavanceerde testen zoals HALT en HASS worden ingezet om onder extreem snelle belastingen sneller zwakke punten bloot te leggen.