tandglazuur

Tandglazuur, meestal glazuur genoemd, is de buitenste minerale laag van het tandenoppervlak. Het bedekt de kroon en vormt daarmee het eerste contact met voedsel, speeksel en de mond. Glazuur biedt de eerste verdediging tegen mechanische slijtage, zuren en bacteriële schade.

Glazuur bestaat voor circa 96% uit anorganische mineralen, hoofdzakelijk hydroxyapatiet. Het resterende deel bestaat uit water en kleine hoeveelheden organische stof. Door deze samenstelling is glazuur uitzonderlijk hard maar ook bros.

Tijdens de tandontwikkeling worden ameloblasten verantwoordelijk voor de vorming van glazuur (amelogenesis). Na rijping is glazuur acellulair en bevat het geen bloedvaten of zenuwen; beschadiging kan dus niet vanzelf worden hersteld en vereist professionele restauratie.

De glazuurstructuur bevat lange kristallijne prismas en draagt bij aan de sterkte van het element. Glazuur is meestal ivoorkleurig tot wit en transparant. Ondanks de hardheid blijft het kwetsbaar voor carie bij afbraak van mineralen, erosie door zuren en mechanische slijtage.

Preventie richt zich op remineralisatie en bescherming. Fluoride bevordert remineralisatie en verlaagt de kans op cariës. Goede mondhygiëne, beperking van zure dranken, en, waar geschikt, fissuursealants bij kinderen verminderen schade aan het glazuur. Beschadigd glazuur vereist meestal restauratieve behandelingen.